Laatste weekje
Blijf op de hoogte en volg Kimmieeee
28 September 2013 | Turkije, Bozburun
Bozburun: 28 september
Zoals jullie misschien op de foto gezien hebben, was het vroege opstaan voor het zien opstijgen van de luchtballonnen in Göreme (Cappadocië) de moeite waard! Prachtig. Wat was dat mooi zeg.
De busrit van 3,5 uur naar de 'bible-belt' stad Konya was weer prima met gratis lekkere koffie, koekjes en water. Kunnen ze in Nederland nog wat van leren bij lange treinreizen;-) Konya zelf was voor niet-gelovigen niet veel aan. Behalve dan dat de lokale bazaar heel leuk was en er geen toeristen te bekennen waren. Mooi dat we hier dus niet overnacht hebben maar om 15.30 uur overstapten op de bus naar Lake Egirdir.
Ik denk dat de buschauffeur ruzie met zijn vrouw had of gewoon heel erge honger want zijn rijstijl deed me een beetje denken aan een paar dodenritjes in Sri Lanka. Gelukkig deze keer GEEN busongeluk gehad;-)
Het hostel in Egirdir was weer geweldig. Het leek net een hotelkamer (zelfs een föhn!), het ontbijt met zelfgemaakte jam en yoghurt was heeeeeerlijk en de eigenaar (die zichzelf Nederlands heeft geleerd puur door te luisteren) weer ontzettend vriendelijk. Zijn moeder kookte en dat kon ze als de beste. Mjum! Het terras had uitzicht op het meer.
Woensdag (ik moest echt even opzoeken wat voor dag het vandaag was en terugrekenen) was onze relaxdag. We zouden een "stukje gaan fietsen". Ze hadden alleen mountainbikes. Vooruit dan maar, zadel op de hoogste stand en gaan. Viel me dat ff tegen! Het is duidelijk een goed plan om na deze reis weer te beginnen met spinnen. Alhoewel ik het dan ook niet had gered om de hoogste klim fietsend te doen. Wat een steile en vooral lange klims! Soms redde ik het zelfs op de lichtste stand niet en werd het lopen naar de top. Hijgend, in de felle zon, werden we boven dan wel beloond met prachtige uitzichten en natuurlijk een welkome afdaling. Zoeffffff. Eenmaal aangekomen op een compleet verlaten strandje (het was tenslotte een relaxdag;-)) kwam er een appelplukker van de boomgaard achter het strand vier joekels van appels brengen. Zomaar! Ze hadden ons blijkbaar voorbij zien fietsen. Dit soort dingen maakt het reizen door Turkije zo leuk. De mensen zijn zo ontzettend hartelijk. Gewoon, zonder dat ze wat van je willen.
Toen we weer gingen en vroegen of we in een gebouwtje van de plukkers naar de wc mochten, kregen we van een andere man weer twee enorme appels. We wilden duidelijk maken dat we er al vier hadden (denkend aan onze toch al zware tassen) maar dat lukte niet dus uit beleefdheid maar aangenomen. De tas deed gewoon pijn aan mijn nek zo zwaar haha.
De eigenaar van ons pension had ons nog gewaarschuwd voor een plantje met stekels waar we niet in moesten rijden. Slik. Op de terugweg band van Ann lek. Dus wij onder het toeziend oog van bouwvakkers en een gezin in een speeltuintje fiets op de kop en de band plakken. Best lastig om een gaatje te vinden zonder bak water. Uiteindelijk met flesje water gelukt. Uhhhh maar hoe laat je de binnenband van een mountainbike weer leeg? Na tijdje frunniken kwam ik op het lumineuze idee dat je misschien een pinnetje moest indrukken. Voilà! Ann vond dit echt getuigen van intelligentie van mijner zijde. We maakten maar een lolletje van deze pech en hebben het bandplakken met veel gelach op de foto vastgelegd (zie fotoalbum "Op het fietsje"). Wij retetrots en ik grapte nog: "Zo, en dadelijk krijg ik een lekke band hahahaha." Nog geen tien minuten later (na twee hoge heuvels gelukkig) begon mijn mountainbike wel erg te zwabberen. Kak. Band. Lek. Het laatste half uur maar lopend gedaan.
Al met al dus niet echt een relaxdag, maar wel weer lekker veel bewogen. Doen we eigenlijk op alle niet-reisdagen kwamen we achter. Gelukkig houden we allebei van actief zijn.
Voordat we de middagbus naar Pamukkale namen, zijn we nog naar de donderdagmarkt gegaan. Lokale markten zijn altijd mijn favoriete uitje op reis. Vooral de groente-en fruitafdeling. Alboewel deze keer de kleding ook leuk was: helemaal blij met mijn 'Adidas'trainingsbroek en gebreide vestje dat ik daar gekocht heb:-)
Om 16.30 uur hebben we de bus naar Pamukkale gepakt waar we om 21.30 uur aankwamen. Het was hier zoooooo toeristisch met irritante mannen: "look into my eyes, you have beautiful eyes", "mooie meisjes", brrrrrrrr. Ook kon je nog geen stap zetten zonder dat ze je een restaurant in wilden kletsen. Overnachten was achteraf dus niet nodig geweest.
En de kalkterrassen zelf? Tsja. Een ervaring apart. We waren de enigen die de 2 km omhoog liepen ("it's really far, (lees half uurtje), take a taxi") Hele busladingen met toeristen uit de badplaatsen aan de kust die een georganiseerde dagtour maken. Wat krijg je dan: heel veel (dikke) toeristen die in bikini (!!) de ruïnes van Hierapolis (dat zit aan de terrassen vast) bezoeken omdat ze eerst in de terrassen met water hebben gelegen. We vonden het zo vreselijk dat we bij de ingang hebben gewacht tot een uurtje of half vijf en vele tourgroepen zagen vertrekken. Het was wel leuk om van de vreselijkste outfits foto's te maken:-) Maar ondanks het wachten struikelde je nog steeds over de mensen. Doordat we dit wilden ontvluchten hebben we helemaal niet meer op de kaart gelet en maar een klein deel van de terrassen gezien. Jammer en een beetje dom want ik wil Pamukkale al jaren zien. Uiteindelijk zijn we tot na zonsondergang gebleven. Het laatste uur bleven de onafhankelijke toeristen over en was het prima. Toen pas konden we genieten van het bizarre surreële landschap met witte kalkterrassen. Vooral toen de zon onderging werd het heel bijzonder, bijna spookachtig!
Vandaag (zaterdag) zijn we van 7.30-16.00 uur onderweg geweest (inclusief 2,5 uur wachten op overstap) naar Bozburun, een klein kustplaatsje met maar 2.000 inwoners waar vroeger veel kunstenaars, schrijvers en hippies de drukte van Marmaris en andere toeristische badplaatsen ontvluchtten. Dat klonk ons goed in de oren! Ff rust en lekker weinig toeristen. Via de man van de busmaatschappij in Pamukkale hebben we een pension geregeld. Hij snapte niets van ons (en was ook heel irritant: "don't be shy, come and sit next to me", ieeeeeee) en wilde ons voor bijna dezelfde prijs als een pension een luxe hotel aansmeren. "Uh maar dat willen we helemaal niet, we willen juist in een familiepension". Zo gezegd zo gedaan. Ik heb er aan de telefoon met de eigenaresse nog wat vanaf gekregen en na een dodenrit in een dolmus (minibusje) van Marmaris het laatste stukje naar hier, liggen we nu al 1,5 uur voor pampus in onze kamer met uitzicht op zee! Je hoort hier niets, behalve het ritselen van bomen en boten die tegen de kade klotsen. Heeeeeeerlijk! Na het vele gereis (tsja de afstanden zijn nu eenmaal groot) even drie luie dagen met zwemmen, boekjes lezen en dutten:-)
Dinsdag pakken we de bus naar Efeze, een van de beroemdste oude Griekse steden van Europa. We bereiden ons mentaal al voor op weer die busladingen met badplaatstoeristen;-) Misschien dus gewoon om 8 uur 's morgens daar al zijn om de grootste massa te ontwijken.
Groetjes!!!!
Zoals jullie misschien op de foto gezien hebben, was het vroege opstaan voor het zien opstijgen van de luchtballonnen in Göreme (Cappadocië) de moeite waard! Prachtig. Wat was dat mooi zeg.
De busrit van 3,5 uur naar de 'bible-belt' stad Konya was weer prima met gratis lekkere koffie, koekjes en water. Kunnen ze in Nederland nog wat van leren bij lange treinreizen;-) Konya zelf was voor niet-gelovigen niet veel aan. Behalve dan dat de lokale bazaar heel leuk was en er geen toeristen te bekennen waren. Mooi dat we hier dus niet overnacht hebben maar om 15.30 uur overstapten op de bus naar Lake Egirdir.
Ik denk dat de buschauffeur ruzie met zijn vrouw had of gewoon heel erge honger want zijn rijstijl deed me een beetje denken aan een paar dodenritjes in Sri Lanka. Gelukkig deze keer GEEN busongeluk gehad;-)
Het hostel in Egirdir was weer geweldig. Het leek net een hotelkamer (zelfs een föhn!), het ontbijt met zelfgemaakte jam en yoghurt was heeeeeerlijk en de eigenaar (die zichzelf Nederlands heeft geleerd puur door te luisteren) weer ontzettend vriendelijk. Zijn moeder kookte en dat kon ze als de beste. Mjum! Het terras had uitzicht op het meer.
Woensdag (ik moest echt even opzoeken wat voor dag het vandaag was en terugrekenen) was onze relaxdag. We zouden een "stukje gaan fietsen". Ze hadden alleen mountainbikes. Vooruit dan maar, zadel op de hoogste stand en gaan. Viel me dat ff tegen! Het is duidelijk een goed plan om na deze reis weer te beginnen met spinnen. Alhoewel ik het dan ook niet had gered om de hoogste klim fietsend te doen. Wat een steile en vooral lange klims! Soms redde ik het zelfs op de lichtste stand niet en werd het lopen naar de top. Hijgend, in de felle zon, werden we boven dan wel beloond met prachtige uitzichten en natuurlijk een welkome afdaling. Zoeffffff. Eenmaal aangekomen op een compleet verlaten strandje (het was tenslotte een relaxdag;-)) kwam er een appelplukker van de boomgaard achter het strand vier joekels van appels brengen. Zomaar! Ze hadden ons blijkbaar voorbij zien fietsen. Dit soort dingen maakt het reizen door Turkije zo leuk. De mensen zijn zo ontzettend hartelijk. Gewoon, zonder dat ze wat van je willen.
Toen we weer gingen en vroegen of we in een gebouwtje van de plukkers naar de wc mochten, kregen we van een andere man weer twee enorme appels. We wilden duidelijk maken dat we er al vier hadden (denkend aan onze toch al zware tassen) maar dat lukte niet dus uit beleefdheid maar aangenomen. De tas deed gewoon pijn aan mijn nek zo zwaar haha.
De eigenaar van ons pension had ons nog gewaarschuwd voor een plantje met stekels waar we niet in moesten rijden. Slik. Op de terugweg band van Ann lek. Dus wij onder het toeziend oog van bouwvakkers en een gezin in een speeltuintje fiets op de kop en de band plakken. Best lastig om een gaatje te vinden zonder bak water. Uiteindelijk met flesje water gelukt. Uhhhh maar hoe laat je de binnenband van een mountainbike weer leeg? Na tijdje frunniken kwam ik op het lumineuze idee dat je misschien een pinnetje moest indrukken. Voilà! Ann vond dit echt getuigen van intelligentie van mijner zijde. We maakten maar een lolletje van deze pech en hebben het bandplakken met veel gelach op de foto vastgelegd (zie fotoalbum "Op het fietsje"). Wij retetrots en ik grapte nog: "Zo, en dadelijk krijg ik een lekke band hahahaha." Nog geen tien minuten later (na twee hoge heuvels gelukkig) begon mijn mountainbike wel erg te zwabberen. Kak. Band. Lek. Het laatste half uur maar lopend gedaan.
Al met al dus niet echt een relaxdag, maar wel weer lekker veel bewogen. Doen we eigenlijk op alle niet-reisdagen kwamen we achter. Gelukkig houden we allebei van actief zijn.
Voordat we de middagbus naar Pamukkale namen, zijn we nog naar de donderdagmarkt gegaan. Lokale markten zijn altijd mijn favoriete uitje op reis. Vooral de groente-en fruitafdeling. Alboewel deze keer de kleding ook leuk was: helemaal blij met mijn 'Adidas'trainingsbroek en gebreide vestje dat ik daar gekocht heb:-)
Om 16.30 uur hebben we de bus naar Pamukkale gepakt waar we om 21.30 uur aankwamen. Het was hier zoooooo toeristisch met irritante mannen: "look into my eyes, you have beautiful eyes", "mooie meisjes", brrrrrrrr. Ook kon je nog geen stap zetten zonder dat ze je een restaurant in wilden kletsen. Overnachten was achteraf dus niet nodig geweest.
En de kalkterrassen zelf? Tsja. Een ervaring apart. We waren de enigen die de 2 km omhoog liepen ("it's really far, (lees half uurtje), take a taxi") Hele busladingen met toeristen uit de badplaatsen aan de kust die een georganiseerde dagtour maken. Wat krijg je dan: heel veel (dikke) toeristen die in bikini (!!) de ruïnes van Hierapolis (dat zit aan de terrassen vast) bezoeken omdat ze eerst in de terrassen met water hebben gelegen. We vonden het zo vreselijk dat we bij de ingang hebben gewacht tot een uurtje of half vijf en vele tourgroepen zagen vertrekken. Het was wel leuk om van de vreselijkste outfits foto's te maken:-) Maar ondanks het wachten struikelde je nog steeds over de mensen. Doordat we dit wilden ontvluchten hebben we helemaal niet meer op de kaart gelet en maar een klein deel van de terrassen gezien. Jammer en een beetje dom want ik wil Pamukkale al jaren zien. Uiteindelijk zijn we tot na zonsondergang gebleven. Het laatste uur bleven de onafhankelijke toeristen over en was het prima. Toen pas konden we genieten van het bizarre surreële landschap met witte kalkterrassen. Vooral toen de zon onderging werd het heel bijzonder, bijna spookachtig!
Vandaag (zaterdag) zijn we van 7.30-16.00 uur onderweg geweest (inclusief 2,5 uur wachten op overstap) naar Bozburun, een klein kustplaatsje met maar 2.000 inwoners waar vroeger veel kunstenaars, schrijvers en hippies de drukte van Marmaris en andere toeristische badplaatsen ontvluchtten. Dat klonk ons goed in de oren! Ff rust en lekker weinig toeristen. Via de man van de busmaatschappij in Pamukkale hebben we een pension geregeld. Hij snapte niets van ons (en was ook heel irritant: "don't be shy, come and sit next to me", ieeeeeee) en wilde ons voor bijna dezelfde prijs als een pension een luxe hotel aansmeren. "Uh maar dat willen we helemaal niet, we willen juist in een familiepension". Zo gezegd zo gedaan. Ik heb er aan de telefoon met de eigenaresse nog wat vanaf gekregen en na een dodenrit in een dolmus (minibusje) van Marmaris het laatste stukje naar hier, liggen we nu al 1,5 uur voor pampus in onze kamer met uitzicht op zee! Je hoort hier niets, behalve het ritselen van bomen en boten die tegen de kade klotsen. Heeeeeeerlijk! Na het vele gereis (tsja de afstanden zijn nu eenmaal groot) even drie luie dagen met zwemmen, boekjes lezen en dutten:-)
Dinsdag pakken we de bus naar Efeze, een van de beroemdste oude Griekse steden van Europa. We bereiden ons mentaal al voor op weer die busladingen met badplaatstoeristen;-) Misschien dus gewoon om 8 uur 's morgens daar al zijn om de grootste massa te ontwijken.
Groetjes!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
